ORLĘTA LWOWSKIE- PAMIĘTAMY…
Szanowni nauczyciele, pracownicy, rodzice, drodzy uczniowie, słuchacze Zespołu Szkół- CKZiU im. Orląt Lwowskich w Urzędowie. W dniu dzisiejszym czcimy i pamiętamy Orlęta Lwowskie, które 102 lat temu 22 listopada 1918 roku wyzwoliły Lwów, umacniając niepodległość Ojczyzny.
Dzień Patrona jest dniem szczególnym. Zawsze spotykaliśmy się na uroczystym apelu, uczestniczyliśmy we mszy świętej, składaliśmy kwiaty pod pomnikiem Orląt Lwowskich na Urzędowskich Wałach, aby uczcić tamte listopadowe dni. Z powodu pandemii dzisiejsze święto ma inny charakter.
Zachęcam Was do refleksji nad postawą Orląt Lwowskich. Ofiara życia, jaką złożyły ponad 100 lat temu, nie pozostaje daremną. Jest dla nas szkołą wielkiego patriotyzmu, gorącej miłości do polskiej ziemi, mowy, kultury i tradycji. Młodzi bohaterowie Lwowa potwierdzają, że to młodzież może zmieniać rzeczywistość.
Cmentarz lwowskich bohaterów –jak pisał w maju 1939 r. Kornel Makuszyński - nie jest miejscem ponurym, gdzie się łzawe odprawia zaduszki: jest to pole chwały, łąka życia, na której spod ziemi, spod darni grobów, jak przeczyste źródło bije promienisty blask, jak to gniazdo orłów, co jarzącymi patrzą się oczyma, czy żyje wśród nas to, co oni zbudzili krzykiem serc i szczękiem oręża. Na tym dziwnym cmentarzu czasem tylko oczy napełniają się łzami, ale dusze napełniają się dumą, bo na tym dziwnym cmentarzu rośnie radość rozkwiecona z tego, że "żyje duch, żywię duch!". Na te groby powinni z daleka przychodzić pielgrzymi, aby się uczyć miłości Ojczyzny. Powinni tu przychodzić ludzie małej wiary, aby się napełnić wiarą niezłomną, ludzie miałkiego ducha, aby się nadyszeć bohaterstwa. A że tu leżą uczniowie w mundurkach, przeto ten cmentarz jest jak szkoła, najdziwniejsza szkoła, w której dzieci jasnowłose i błękitnookie nauczają siwych ludzi o tym, że ze śmierci ofiarnej najbujniejsze wyrasta życie.
Dziś Orlęta Lwowskie nie wymagają od nas szczególnego hołdu, chcą, abyśmy pielęgnowali ich spuściznę, uczyli się od nich miłości do ojczyzny, drugiego człowieka, szlachectwa i codziennego bohaterstwa, abyśmy potrafili właściwie korzystać z wolności. Niech do refleksji o patriotyzmie skłoni nas wiersz Jana Kasprowicza:
Rzadko na moich wargach -
Niech dziś to warga ma wyzna
Jawi się krwią przepojony,
Najdroższy wyraz: Ojczyzna.
Widziałem, jak się na rynkach
Gromadzą kupczykowie,
Licytujący się wzajem,
Kto Ją najgłośniej wypowie.
Widziałem, jak między ludźmi
Ten się urządza najtaniej,
Jak poklask zdobywa i rentę,
Kto krzyczy, iż żyje dla Niej.
Widziałem, jak do Jej kolan -
Wstręt dotąd serce me czuje -
Z pokłonem się cisną i radą
Najpospolitsi szuje.
Widziałem rozliczne tłumy
Z pustą, leniwą duszą,
Jak dźwiękiem orkiestry świątecznej
Resztki sumienia głuszą.
Sztandary i proporczyki,
Przemowy i procesyje,
Oto jest treść Majestatu,
Który w niewielu żyje.
Więc się nie dziwcie - ktoś może
Choć milczkiem słuszność mi przyzna
Że na mych wargach tak rzadko
Jawi się wyraz: Ojczyzna (…).
Życzę wszystkim nauczycielom, uczniom, słuchaczom i ich rodzinom oraz przyjaciołom szkoły radosnego świętowania.
Agnieszka Resztak
Dyrektor Szkoły